Μίση μισοί
Max Gasparini___Open ArtGroup |
Το ναυάγιο εγκλωβισμένο σε κινούμενη άμμο
που το ρουφά όλο και πιο κάτω…
που το ρουφά όλο και πιο κάτω…
νόμιζες ότι υπάρχει ψυχή στους νεκρούς
ότι θα υπήρχε κίνηση εκεί έξω…
σήψη παντού…
Το σκαρί έχει υποστεί διάβρωση,
τα φαντάσματά κλεισμένα στους τοίχους να γράφουν
συνθήματα …
στάσου και δες τους καναπέδες
με τη σκόνη της μούχλας να βαθαίνει τις ρωγμές
κι αν στην παγίδα πέσεις να αφεθείς …
με τα λόγια σου ασύνδετα που την μοναξιά σου
εξιστορούν,
θα βρουν θόρυβο την φλυαρία γνώρισμα των
μοναχικών…
η δύναμη της συνήθειας στου χαλασμένου βινύλιου
να κολλά η βελόνα στη δική τους φωνή…
σε καταδικάζουν στης σιωπής των φαύλων κύκλων…
Τα βαμπιρ δεν ζητούν να μάθουν πως είσαι, τι είσαι …
ζητούν στιγμές σου στιγμές …
στιγμές μόνο στιγμές που θα σου αφήσουν στίγμα
με ανοικτή πληγή και την γνώριμη αγκαλιά της
μοναξιάς …
να χτυπήσουν και να φύγουν
τους αρκεί να ρουφήξουν λίγο αίμα …
σιγά μην γυρίσουν να δουν αν αιμορραγείς …
Μα δεν είσαι άνθρωπος εσύ πίσω από μια οθόνη σου
λένε…
εμπέδωσε το!
Eπιτέλους γιατί αντιστέκεσαι ;
Σου έμεινε αίμα και κολλάς αλήθεια; Τι κολλάς;
Άπλωσε κι εσύ το πέπλο σκουριάς
για προστασία στους λαβύρινθους της καρδιάς
να ποτιστεί με την αχαριστία της αχρηστίας
μην την κουράσουμε και είναι δύσκολες οι εποχές
δεν είμεθα για μπαϊ μπας
οπότε μπαϊ μπαϊ ζωή
μετανάστευσε έρωτα γι’αυτήν σε χώρα χωρίς κρίση…
για εδώ μίση μισοί…
Και μην την πολεμάς …σε μία ήδη νεκρή δεν χρειάζεται το σχοινί …
©Πετρούλα Σίνη 31/5/2012