Mας βλέπουμε με τη σκέψη μας
αυτή τη διαίσθηση του άπιαστου γαλάζιου
του ουρανού και της θάλασσας που μας ταξιδεύει,
νεκρές είναι οι λέξεις μπροστά στις ανάσες ζωής...
οι ποιητές τις καρφώνουν* επιδεικτικά να μην τις πάρει ο άνεμος
κι όμως τα καλύτερα ποιήματα γράφονται με τον θυελλώδη πόνο της απουσίας
για ακόμα μια εκτέλεση στο βωμό των άσπρων σελίδων
περιμένουν ένα ηλιοβασίλεμα να βάψει με κόκκινο
όσο θα παίζει η μουσική ένα τάνγκο για δύο
να χορεύουν τα γράμματα με έκσταση δίνοντας κάθε ρανίδα αίματος...
όσο διαρκή ένας καφές που πρέπει να τον πιεις πρώτον
πριν να βάλεις στο στόμα σου το γλυκό,
να κεράσεις ένα κόκκινο κρασί
με μέθη να διασκεδάσεις την μαγεία της στιγμής
κι ύστερα αφήνοντας την αγκαλιά του διαβάσματος που μόλις άρχισε
να δεις να κόβονται τα φτερά του πετάγματος
πέφτοντας απότομα στο βυθό του φαύλου κύκλου των σκέψεων
μ'ένα χαστούκι σιωπής στις νότες
και με διαταγή στα κύματα να κοπάσουν το ταξίδι τους στο όνειρο...
©Πετρούλα Σίνη (Betty Sini) 01/06/2012
*"Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις Να μην τις παίρνει ο άνεμος."
Μανόλης Αναγνωστάκης
Μανόλης Αναγνωστάκης